Μιας που πέρσι εγκαινίασα την ιδέα «εξωτερικό + επίσκεψη σε μπαρμπέρικο» με το ταξίδι μου στην Ιαπωνία, είπα να δοκιμάσω την τύχη μου και στο Λονδίνο, περιμένοντας μάλιστα… τα καλύτερα.
Ξύρισμα στο Λονδίνο λοιπόν…
Η επιλογή
Έψαξα σε δημοσιευμένα στο ίντερνετ άρθρα για να βρω τα πιο αξιοπρεπή μαγαζιά, ζύγιασα τα όσα κάθε κατάστημα προσέφερε πλάι με την τιμή που ζητούσε, ταίριαξα όσα μπαρμπέρικα είχαν διαθεσιμότητα σε ώρες και μέρες που είχα χρόνο και κατέληξα να κάνω κράτηση σε ένα από τα κουρεία της Ted Baker.
Η αισθητική του
H εν λόγω αλυσίδα μόδας, έχει σπείρει σε αρκετά σημεία του Λονδίνου ανδρικά κουρεία. Η αισθητική των καταστημάτων είναι παρεμφερής, κάθε ένα όμως από αυτά διαφοροποιείται ανάλογα με την περιοχή που βρίσκεται. Όπως θα δείτε στις φωτογραφίες που ακολουθούν, στο Covent Garden υπήρχε (άγνωστο γιατί) ένα μοτίβο σχετικό με το ποδόσφαιρο.
Τέλος πάντων, κάτι η καλαισθησία των χώρων, κάτι τα πολύ καλά σχόλια που είδα γραμμένα, κάτι η ακριβή (αλλά όχι πολύ ακριβή) τιμή, με έκαναν και έκανα την κράτηση για τις 10 το πρωί, ανήμερα του Πάσχα. Τη μέρα αυτή και χρόνο είχα, αλλά και ήθελα, πώς να το πω…, να ανεβώ λίγο με ένα ωραίο γιορτινό ξούρισμα. Που να ήξερα ο δυστυχής που πετούσα τα ωραία μου λεφτουδάκια…
Η εμπειρία
Πρώτος κακός οιωνός, η υποδοχή στο μαγαζί. Μέχρι να κλείσω την ομπρέλα, μπήκε ο γιος μου στο κουρείο. Και μέχρι να μπει, βγήκε. Και ναι μεν ήμασταν το πρώτο ραντεβού της ημέρας (το μαγαζί μόλις είχε ανοίξει) και ναι η ώρα ήταν δέκα παρά πέντε, δεν ήταν αυτός όμως σοβαρός λόγος για να πάρεις τον πελάτη από τα μούτρα και να τον ξαποστείλεις από εκεί που ‘ρθε…
Έμεινα άφωνος να πω την αλήθεια, καθώς ήθελα να μιλήσω λίγο με το μπαρμπέρη προτού αυτός έπιανε δουλειά. Δυστυχώς έμεινε και αυτό ένα όνειρο.
Λάθος μου
Τα μπαρμπέρικα στο Λονδίνο, μονοπωλούνται από Τούρκους πρωτοδευτεροτρίτης γενιάς. Κι ΟΣΟ κι αν έψαξα με σκοπό να αποφύγω το ‘κακό συναπάντημα’, στάθηκε αδύνατον να βρω (στο ίντερνετ) ένα αξιοπρεπή μη “τουρκοκρατούμενο” χώρο. Το τεράστιο λάθος που έκανα εδώ ήταν το ότι δεν ζήτησα βοήθεια μέσω κάποιου φόρουμ… τόσοι Λονδρέζοι υπάρχουν… και πιο λίγα λεφτά θα έδινα και πολύ καλύτερο ξύρισμα θα έπαιρνα.
Η σιωπή των αμνών
Δεύτερο σημάδι από τους θεούς ήταν η κατ’ αρχήν άρνηση του (νεαρού) κουρέα να μιλήσει. Όσο κι αν προσπάθησα να τον κάνω να ‘ανοίξει’ προς την κατεύθυνση μιας φιλικής και χαλαρής κουβεντούλας περί το ξύρισμα ήταν αδύνατον… Ο νεαρός κατέρριψε με χαρακτηριστική ευκολία όλα τα μοτίβα που θέλουν το μπαρμπέρη να είναι πλέον του δέοντος ομιλητικός και προτίμησε να προχωρήσει επικοινωνώντας τα απολύτως απαραίτητα. Τουλάχιστον θυμήθηκε ότι είχα ζητήσει να χρησιμοποιηθεί το δικό μου πινέλο, το οποίο και παρέλαβε και το έβαλε να παίρνει το ζεστό του μπανάκι, όσο αυτός με ετοίμαζε.
Προετοιμασία
Τουτέστιν, πέρασμα pre-shave (το οποίο είχε σχετικά έντονο άρωμα μέντας και δεν ήταν καθόλου άσχημο) / πέρασμα αχνιστής πετσέτας γύρω από τη μούρη / εφαρμογή σαπουνιού. Το πρώτο πέρασμα έγινε όπως έπρεπε να γίνει – αφρός ζεστός, παχύς, έτοιμος να αφήσει τον καλλιτέχνη να δείξει πόσο μαστόρικα δουλεύει το ξυράφι.
Τα καλά και τα κακά
Εδώ υπάρχει ένα καλό κι ένα κακό νέο. Το καλό νέο είναι ότι ο ‘φίλος και γείτονας’ δε με έσφαξε την ώρα που με βρήκε μπόσικο και με το λαιμό εκτεθειμένο. Έτσι που τον έβλεπα σκυθρωπό και ζοχαδιασμένο ρε παιδιά, έλεγα μέσα μου ότι αντί σήμερα να κάνω εγώ Πάσχα με τον οβελία, θα κάνει Πάσχα αυτός μαζί μου…
Το κακό νέο είναι ότι δεν υπάρχει άλλο καλό νέο. Αφού λοιπόν έγιναν όλα όπως έπρεπε να γίνουν, ήρθε η ώρα του ξυρίσματος. Έφαγα γλαρόσουπα να χορτάσει ένας λόχος. ‘Οχι ότι δεν ήξερε ο άνθρωπος να ξυρίζει… αλλά ΔΕΝ ήταν ξύρισμα αυτό. Μια ακριβοπληρωμένη τσαπατσουλιά ήταν που γινόταν άψυχα και διεκπεραιωτικά και κράτησε λιγότερο από ενάμιση λεπτό.
Δεύτερο χέρι;;;
Και πάμε στο δεύτερο χέρι αφρού και ξυρίσματος. Τα οποία δεν υπήρξαν. Έτσι απλά. Το ‘ξύρισμα’ ήταν ένα γρήγορο WTG πέρασμα και that’s it. Τέλος. Δεν έχω να γράψω κάτι περισσότερο… το ξύρισμα ήταν μάπα. Όταν δε βγήκα έξω από το μαγαζί και ψηλάφησα το πρόσωπό μου, η αίσθηση ήταν σοκαριστική… πιο λιβαδερό μάγουλο δεν γινόταν…
Τελειώνοντας
Ε, μετά από τόοοσο ξύρισμα, η χρήση του asl ήταν κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη… Απλώθηκε στο μάγουλο ένα ελαφρύ balm της Baker, που ταίριαζε με τα προηγουμένως χρησιμοποιηθέντα προϊόντα, το οποίο μόνο δυσάρεστο δεν ήτανε. Και μετά πάλι πετσέτα στο πρόσωπο – κι όση ώρα ήμουν φασκιωμένος, ο μάστορας έκανε ένα ελαφρύ μασάζ στα χέρια μου (από τον ώμο έως και τα ακροδάκτυλα). Να σημειωθεί ότι από το balm και μετά είχε αρχίσει να μιλάει κάπως και είχαμε πως το έλεγε ο Ηλιόπουλος… μια ωραία ατμόσφαιρα….
Αυτί μπαρούτ
Η όλη εμπειρία έκλεισε με το σήμα κατατεθέν του τούρκικου ξυρίσματος, τη διαδικασία αυτί μπαρούτ. Τουτέστιν, βγάζει ο μπαρμπέρης μια σιδερένια βέργα 15 εκατοστών, βάζει στην άκρη της μπαμπάκι, την ανάβει και μετά τη χώνει στο αυτί του πελάτη, ντε και καλά για να το καθαρίσει από τις τρίχες. Να μπορούσατε να βλέπατε το πρόσωπό του πως έλαμπε όταν τελείωσε και με τα δυο αυτιά… χαρά, περηφάνια, διάθεση για κουβέντα, τα πάντα όλα… φανταστείτε πως θα έκανε, αν ήξερε να ξυρίζει κιόλας…
Η αίσθηση
Για αυτή καθ’ αυτή την τεχνική τι να σας πω… παρά την επαφή της φλόγας με το δέρμα, δεν ήταν ενοχλητικό καθώς αυτό γινόταν στιγμιαία. Καταλάβαινες μια αύξηση της θερμοκρασίας τοπικά στις δυο τρεις φορές που έμπαινε το αναμμένο μπαμπάκι σε κάθε αυτί, αλλά μέχρι εκεί. Χειρότερο σαν αίσθηση ήταν η μυρωδιά του καμένου δέρματος – ήταν ιδιαίτερα απωθητική, είχε διάρκεια (καθώς ο χώρος δεν αεριζότανε) και κυρίως δεν ταίριαζε με τις μυρωδιές που αναζητά κάποιος μετά από ένα ξύρισμα.
Τελικά…
Έφυγα ρίχνοντας σιχτίρια. Είχα χαλάσει λεφτά, χρόνο, διάθεση και άφησα το Λονδίνο με ένα όνειρο (ξύρισμα στο Λονδίνο) να μένει ανεκπλήρωτο. Αν κάποιος με ρωτούσε για την εμπειρία μου στο συγκεκριμένο κουρείο, νομίζω η κατάλληλη φράση θα ήταν ότι έκανα ένα τσουτσούν νταχτιρντί ξύρισμα, οπότε όσοι θελήσετε να ξυριστείτε σε μια ξένη πόλη, απλά ρωτήστε ντόπιους wet shavers και μην εμπιστευτείτε το τι γράφεται στο ίντερνετ…
Αν θέλετε να διαβάσετε παραπάνω στο φόρουμ, μπορείτε να το κάνετε εδώ
