Επισκέπτοντας ένα Ιαπωνικό μπαρμπέρικο

Επίσκεψη στην Ιαπωνία

Με αφορμή την ‘παραδοσιακή’ επίσκεψη που κάνω στην Ιαπωνία κάθε αρχές Απριλίου για να χαρώ το θαύμα των ανθισμένων κερασιών, αποφάσισα φέτος να επεκτείνω λίγο τον ταξιδιωτικό μου ορίζοντα και να προσπαθήσω να έρθω σε επαφή με άτομα που ασχολούνται με το ΠΞ (μπαρμπέρικο).

Το παραδοσιακό ξύρισμα την Ιαπωνία

Όπως αποδείχτηκε (και μετά από πολύ ψάξιμο πριν την αναχώρησή μου), για τοπικά shaving clubs ούτε λόγος. Παρά την παράδοση που υπάρχει στην Ιαπωνία στο κεφάλαιο kamisori, το ΠΞ όπως το ξέρουμε εδώ είναι ακόμη σε εμβρυακή κατάσταση και οι οργανωμένες κοινότητες ανύπαρκτες. Κατά συνέπεια, η μόνη διέξοδος που υπήρχε ήταν η επαφή με επαγγελματίες του χώρου, πράγμα βέβαια που ούτως ή άλλως θα έκανα προκειμένου να δείξω τη δουλειά μου.

Ψάχνοντας για μπαρμπέρικο

Το κουρείο στην Ιαπωνία υπάρχει με την ίδια ακριβώς μορφή το ξέρουμε στην Ελλάδα. Μικρό, συνοικιακό και με έντονα προσωπικό χαρακτήρα. Υπάρχουν όμως και κουρεία πού απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν οικονομική άνεση και αναζητούν premium υπηρεσίες (κυρίως μεγαλοστελέχη εταιρειών και expats). Στην κατηγορία αυτή ανήκουν είτε κάποια υπερπολυτελή μαγαζιά – παράδειγμα το κουρείο της Dunhill που βρίσκεται εντός του τριώροφου καταστήματος της εταιρείας στην Ginza – είτε καταστήματα που έχουν επηρεαστεί από την πρόσφατη τάση μεταμόρφωσης του μπαρμπέρικου σε κουρείο πολυτελείας και βρίσκονται συγκεντρωμένα σε hip περιοχές του Τόκιο.

Το κόστος μιας πλήρους επίσκεψης (κούρεμα συν ξύρισμα) ξεκινά περίπου στα 2.500 γιέν για τα συνοικιακά καταστήματα (δλδ περίπου 20 ευρώ), διπλασιάζεται στα fancy κουρεία και ξεπερνά τα 10.000 γιέν σε καταστήματα τύπου Dunhill.

Τελικά τα κατάφερα

Μέσω γιαπωνέζας φίλης και του συζύγου της, δοκίμασα να έρθω σε επικοινωνία με αρκετά από τα δεύτερα. Ως εκ θαύματος κάποιο ανταποκρίθηκε στο αίτημά μου να παρουσιάσω τα πινέλα μου.

Μίνι άθλος για όσους γνωρίζουν την ιαπωνική πραγματικότητα και τη γενικότερη δυσκαμψία στο τρόπο χειρισμού των επαφών τους…

Συμφωνήσαμε να δοκιμάσουν κάποιο πάνω μου την τελευταία μέρα της παραμονής μου στο Τόκιο. Επί χρήμασι φυσικά…

Το μπαρμπέρικο

Η συνάντηση έγινε στις 11 το πρωί. Μετά το καλωσόρισμα, οδηγήθηκα σε ιδιωτικό δωμάτιο, όπου και θα γινόταν η γνωριμία μας και το ξύρισμα. Μαζί μου είχα επτά σχέδια βάσεων και όλους τους θύσανους που χρησιμοποιώ. Για τη δοκιμή διάλεξα ένα λιτό σχέδιο βάσης από ρείκι φορτωμένο με τον silvertip του Επετειακού πινέλο του mens-only.gr.

Τα πάντα στο δωμάτιο (που δυστυχώς ο φίλος μου δεν φωτογράφησε επαρκώς) απέπνεαν ακραία πολυτέλεια. Η άπλα του, η δερμάτινη πολυθρόνα για τον πελάτη, η εκτεταμένη χρήση ξύλου στη διακόσμηση, το ντύσιμο του κουρέα. Κυρίως όμως το στερεοφωνικό σύστημα. Να πω την αλήθεια, δεν είχα ποτέ μου φανταστεί ότι θα ξυριζόμουν συνοδεία τζάζ από πικάπ συνδεδεμένο με λαμπάτο ενισχυτή…

Προετοιμασία

Την ώρα που εγώ άκουγα τη μουσική μου, το πινέλο μου (που είχε ήδη παραδοθεί στα χέρια του μάστορα) έπαιρνε το ζεστό μπανάκι του, μαζι με τα σύνεργα με τα οποία θα με ξύριζε.

Αφού λοιπόν η ανακλινόμενη πολυθρόνα έγινε …κρεβάτι, έγινε χρήση ζεστών πετσετών και pre shave και ξεκίνησε το πρώτο σαπούνισμα.

Πρώτο πέρασμα

Αντίθετα από ότι περίμενα, μπήκε ένα ελαφρύ στρώμα σαπουνάδας και έγιναν δυο περάσματα με ένα crossover εργαλείο (λαβή μαχαιριού με disposable σετ λεπίδων), ενώ ταυτόχρονα ένα μαραφέτι έστελνε σύννεφα ατμού στη μούρη μου. Το καθάρισμα του προσώπου ξεκίνησε από το κούτελο όπως ήδη είπα (μη με ρωτάτε γιατί, είναι κι αυτό ένα από τα μυστήρια του Σύμπαντος…).

Δεύτερο πέρασμα

Το δεύτερο πέρασμα με το πινέλο ήταν πιο πλούσιο καθώς ακολουθούσε η χρήση μαχαιριού (Kai). Μαστόρικη χρήση μπορώ να πώ, ούτε που κατάλαβα ότι με ακουμπούσε λεπίδα.

Μετά το ξύρισμα

Το ξύρισμα ακολούθησε επίθεση ζεστών πετσετών και λαδιού after shave, το οποίο βοήθησε το ‘μάστορα’ να τελειώσει με το πρόσωπο κάνοντας ένα γενικό μασάζ. Λέω με το πρόσωπο, καθώς στην Ιαπωνία μετά το ξύρισμα, είθισται να ακολουθεί λούσιμο (δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτάτε…) και μασάζ στο πάνω μέρος της πλάτης.

δεν βάζω τις φωτο με το μασάζ γιατί έχω λιώσει στην κυριολεξία και θα γίνουμε ρεζίλι διεθνώς…

Συμπεράσματα και τελευταίες σκέψεις

Η όλη διαδικασία του ξυρίσματος ήταν τελείως απολαυστική και με ‘έσβησε’ στην κυριολεξία.

Κρατάω βέβαια ως σημείωση την ελλειπή προσοχή στο σημείο του λαιμού (εκεί δεν έγινε καλή δουλειά) και την μη χρήση κόντρας. Ψιλοεξεπλάγην να πω την αλήθεια, ίσως όμως η αραιή τριχοφυΐα των Ιαπώνων δεν το κάνει απαιτητό αν δεν το ζητήσει ο πελάτης. Όπως ήδη ειπώθηκε, το άλλο σημείο που με αιφνιδίασε ήταν η φειδωλή χρήση σαπουνιού στο πρόσωπο. Δε νομίζω όμως ότι αυτό συμβαίνει συλλήβδην, καθώς από βίντεο που είχα δει πριν πάω, έβλεπα και περιπτώσεις χρήσης πλούσιου αφρού και επίμονης χρήσης του πινέλου.